Een film van Barbara den Uyl
Na de geboorte van mijn tweede zoon had ik het gevoel, dat ik iets aan sport moest gaan doen, wilde ik nog een beetje meetellen en niet voorgoed oud en versleten zijn. Mijn oog viel op een advertentie in de Echo: recreatieve volleybalvereniging zoekt nieuwe leden. Enige ervaring gewenst. Leeftijd tussen de 35 en 55.
Bij het betreden van de kleedkamer bleek dat de leeftijd eerder tussen de 55 en de 65 lag. Met mijn 38 jaar voelde ik me tussen hen, die allen al jarenland lid waren van de club, sommigen al meer dan 25 jaar, enigszins en buitenbeentje. Men was echter bijzonder voorkomend en vriendelijk en ik bleef.
Pas na lange tijd kwam ik iets meer van iedereen te weten.
Willem (57) was overspannen en bezig zijn fotowinkel te verkopen. Fred (56) was onlangs ontslagen, omdat de Amerikaanse vestiging waar hij werkte, was opgeheven. Op George (59) werd aandrang uitgeoefend de VUT in te gaan, waar hij zwaar op tegen zag. Thea (55), al meer dan dertig jaar correctrice van een medisch tijdschrift, was voor de keus gesteld: of de WAO in of ontslag. Marjo (35), ex-verpleegster, was na twee zelfmoordpogingen definitief afgekeurd en Myrthe (47), ex-danseres, ex-koffiejuffrouw, was al jaren met vervroegd pensioen.
Ik schrok van de verhalen en van de noodlotsgedachte er achter:
“Alles in het leven is mij overkomen, ik heb nooit ergens voor gekozen.”
“Als ik niet werkte had ik geen recht er te zijn.”
Ik besefte dat er eigenlijk geen mens te vinden is, die zonder kleerscheuren de pensioengerechtigde leeftijd haalt. Is dat de schuld van de maatschappij of is het ook een beetje eigen schuld? Makkelijk hebben ze het in ieder geval niet gehad. Allen waren kind in de oorlog, of tijdens de wederopbouw. Soberheid en plichtsbesef waren sleutelwoorden. Kinderen moesten braaf zijn en aan strenge eisen voldoen. “Ik dacht nooit wat wil ik zelf. Ik dacht altijd doe ik het goed in de ogen van een ander,” zegt Willem. En Myrthe: “Ik was altijd vrolijk, want als ik niet vrolijk was, vond niemand me aardig.”
Zo toont de film hoe angst, verlegenheid, schuldgevoel, het willen voldoen aan de verwachtingen het leven van deze mensen bepaald heeft. Gelukkig heeft niemand zich echt gewonnen gegeven. Allen blijken veerkrachtig genoeg hun leven opnieuw vorm geven. Ze blijven hun spel spelen, poco mosso (met een beetje beweging).
Credits
80 minuten / kleur / optisch geluid / 16 mm / Beta SP / VHS
Regie en scenario: Barbara den Uyl
Camera: Frans Bromet
Geluid: Paul Veld
Montage: Jan Dop
Productie: Heleen Snuverink
Producent: Leen van der Berg
Distributie: Cinemien
Verkoop: Van der Hoop Filmproducties
Deze film werd mede mogelijk gemaakt dankzij financiële bijdrage van het Stimulerings Nederlandse Culturele Omroepproducties
© Van der Hoop Filmprodukties / RVU 1993